„Życie.  wydanie drugie poprawione” – to trzeci, po Białym kwadracie i okolicach (słowo/obraz terytoria 1995) i Zaduszkach (Biblioteka Toposu 2011), tomik wierszy Olgi Kubińskiej.
Historia odgrywa tu ważną rolę; powraca w obrazach otrutych dzieci Goebbelsa, bez szansy na ocalenie w ostatnim Kindertransporcie; stary człowiek znienacka, wyraźnie pod wpływem alkoholu, być może sprowokowany obejrzanym filmem czy usłyszaną w radiu dyskusją opowiada wnukowi epizod z własnej przeszłości, kiedy jako młody człowiek przyjechał do Jedwabnego ledwo tydzień po wymordowaniu żydowskich mieszkańców miasteczka i – niemal siedemdziesiąt lat później! – poruszony wspomina, że gorączka nie opadła, a mieszkańcy, gdyby cała sytuacja się powtórzyła, zachowaliby się tak samo.
Historia przeplata się z teraźniejszością, poszukiwaniem wyznaczników tożsamości jednostkowej i kodów rozpoznań wspólnych dla społeczności zamieszkującej mityczną Mitteleuropę w pierwszej dekadzie XXI wieku. Życie społeczne przenika życie rodzinne, a percepcję otaczającego świata wyznaczają, rozpoznawane wszystkimi zmysłami, znaki kultury: w wierszu [dla niej utrata zmysłów nie była mgnieniem] zmysłowi smaku (coque au vin)) towarzyszą doznania słuchowe (Czwarta symfonia Mahlera), wspomagane zmysłem węchu (perfumy Shiseido) i dotyku (żakard). W końcu wzrok syci się malarstwem Paulem Klee. W innym miejscu powraca Munch. Życie codzienne splata się z biblijnymi przypowieściami, znajdującymi niespodziewanych narratorów znanych zdarzeń. Podobnie, zwyczaje polskie, znalazły obcego jako obserwatora, z ciekawością przyglądającego się czy to obyczajowi umieszczania kolorowych kasków na przydrożnych krzyżach, czy skłonności do świętowania klęsk i porażek. Mimo tych idiosynkrazji, cały tom zdaje się podsumować afirmatywne zakończenie tytułowego cyklu: „moje tutaj jest tutaj, / moje teraz – teraz”.